Nie krzywdząc

Umówiłem się na randkę z szaloną Angielką. Znowu. Mamy ten sam problem, stres, który prowadzi nas na skraj zrozumienia, że nie możemy istnieć poza nim. Wrósł w nas, ogranicza nas, pozwala nam żyć, tak obserwujemy innych, tak tylko możemy wiedzieć czego od nas mogą chcieć. Robimy rzeczy, które nie są naszymi. Wyborami. Randka to za wiele, może za mało. Umowa niewerbalna, bez robienia, niczego, na siłę, nigdy lub zawsze. Nie zrobimy sobie krzywdy. Nie ma oczekiwań, będzie dużo do opowiedzenia.

Wypijemy dużo kawy, z dodatkiem koniaku. Ale bez pijaństwa, mamy do tego skłonność. Będę pytał, słuchał. Jak gdy się poznaliśmy przypadkowo, przejdziemy przez miasto, potem się obejmiemy, wiedząc, że mogło by być za dobrze, albo całkowicie nic by nie było. Bez pocałunków i zbędnych gestów nie pójdziemy do łózka. Umówimy się znowu, znowu będziemy żałować. Nie rozszarpiemy się na cząstki i nie poranimy. Toksyczna i Toksyczny. Oxford i Kraków. Anglia i Polska. Moje dwie ojczyzny po połowie i jej w trzech czwartych i jednej czwartej części.

Staniemy nad Wisłą w tłumie. Połamani własnym wysiłkiem. Nikt się nie domyśli. Wyglądamy jak niezniszczalni pół bogowie, z kolczykami na twarzy, wyzywający, atrakcyjni bez przyczyny, inaczej ubrani, pewni w gestach, stawianiu kroków. Wiemy, że trochę się nas boją, trochę wstydzą, nie wiedzą jak na nas reagować. Za grzeczni i za szczerze się uśmiechający jesteśmy. Z dystansem i nie na pokaz. Przyjrzymy się sobie ze zrozumieniem. Zapalimy dwudziestego, kolejnego papierosa. Znowu opowiemy o swoich miłościach, o tym jak bardzo nie umiemy kochać i nikt wie jak nas pokochać. Jak odpychamy, bo kochają nas nam nieznani, nie znający nas, tylko wyobrażenie. A nie chcemy ofiar. Nie wolno nam znowu być ofiarami. Jak czekamy i wypala się w nas nadzieja. Jak przekuwamy słowa pisane i wypowiadane na czyjąś złość. Nie pijemy powiem. Nie pijemy odpowie. Musimy być ostrożni. Nie wolno nam się dotykać. Potrafimy się powstrzymać. Powiem że jest post. Roześmiejemy się. Zapomniałam, katolik. Człowiek, przypomnę, niedoskonały.   

Staniemy pod jej domem, pod jej drzwiami. Popatrzymy sobie w oczy z pytaniami. Wchodzisz? Proszę nie wchodź. Chcesz abym wszedł? Proszę, nie chciej. I rozejdziemy się. Do następnych pytań.

Nie zawsze możemy być razem. Z kimś. Warto się wstrzymać. Nie wchodzić. Nie wracać. Być, na chwilę, chwile. Naprawdę. Pobyć. Zżyć się. Przeżyć. Dożyć.