Kończy się zima. Długa, przeciągnęła się na pięć pór roku. Sezon chłodu. Ocieplam się. Sprzątam, wymiatam, myję, układam. Czekam na Zmartwychwstanie. Boga i moje. On powstanie cieleśnie, we mnie odrodzi się duch. Nigdy nie brałem tego na poważnie. Nigdy dotąd nie żyłem jak teraz. Czysto. Prosto. Odwiedzam kościoły, modlę się. Spowiadam, klękam do komunii. Odnawiam postanowienia i decyduję się na nowe. Przyglądam się tylko półkom z ulubioną, płynną obietnicą zapomnienia, co trzeci raz zapalam papierosa, nie sięgam po zakazane. Kupiłem zeszycik. Mały, w kratkę. Uczę się algorytmu oszczędności. Namówił mnie, zesłany Anioł, który zawsze wie lepiej. Nie jest idealnie. Jest trudno, początki nigdy nie są łatwe.
Wymroził mnie chłód wydłużonej zimy. Postarzył. Poszarzył. Poniżył. Wdzięczny jej jestem, mimo braku współczucia. Zdziesiątkowała wielokrotnie szeregi przyjaciół, wskazała nowych, na których mogę polegać. Przestrzegła przed udawanymi. Zaciągnęła mnie na drugi koniec kontynentu, poszerzając horyzont widzenia. Przeobraziła w jałmużnika, zmusiła do myślenia, przypomnienia, przewidywania. Odebrała egoizm, oddała indywidualność.
Wiosna idzie. Powoli. Niezdecydowana. Czekam na nią. Zieloną. Przywracającą życie. Zapowiadającą złociste Lato i wielobarwne pejzaże Jesieni. Z nimi przywitam się, całując je w ręce, wyzwolony z lodowatego objęcia, w które przygarnęła mnie Zima. Czekam na cykliczność. Naturalną.
MAM TO W DUPIE 